Hayatın üstümüze onar adım geldiği anlar var. Her şeyin karmakarışık olduğu ve asla geçmeyecek sandığımız zamanlar, anlayışsız insanlar, sorumlu olduğumuz dersler, girmemiz gereken sınavlar, ödememiz gereken faturalar, hayallerimize oranla düşük olan maaşlar, kendi içimizde kesmemiz gereken hesaplar, acımadan gidenler ya da hiçbir şey olmamış gibi kalanlar ve hayatımızı bir anda sabote eden diğer olaylar…
Tüm bunları, evet gerçekten tüm bunları babamın “Kızım bak, hayatta her şey insan için.” cümlesiyle atlatıyorum çoğu kez. Bu doğru, çünkü sandığımızdan daha güçlüyüz ve her şeyden önemlisi aslında istekliyiz, meraklıyız ve kabullenemesek bile mucizelere inanıyoruz. Zaman zaman dünyadan erken emekli olmayı istesek bile ertesi güne gözlerimizi açmak istiyoruz.
Hani Binbir Gece Masalları’nda Şehrazat kendisini öldürecek olan adama, ” Beni, sana bir masal anlattıktan sonra öldür”der. Ve günlerce anlatılan o masalların sonu bir türlü gelmez. İpekten, satenden çarşaflar üzerinde günler, her gün bir başka masal ile geçer. Burada devam eden şey sadece Şehrazat’ın masalları değil. Yaşamın devam etmesidir. İşte bizimki de o misal. Doğduğumuz andan itibaren çevremizdeki her şeyle bir bağ kuruyoruz. Birinden vazgeçip düşmek istesek diğer ipe takılı kalıyoruz. Yani yaşama devam ediyoruz.
Bence, hani demiştim ya, hayatın üzerimize onar adım geldiği zamanlar var diye… İşte böyle anlarda hayata molalar vermeli. Mesela benim molam annemi arayıp sesini duymak… Elimden geldiği kadar her gün ararım. Ve bana anlattığı onca şeyin arasında en çok hoşuma giden, “Ben de reçel yapıyordum kızım” cümlesi olur. Yani bu da annemin hayata mola verme biçimi. Ve bu harika bir şey ! Eğer annem başkasının yazdığı bir kitap kahramanıysa çok şanslı bence. Evet, molalar arasına bunu da eklemeli: Bir kitap kahramanıysam nasıl olmalıyım? Hani Bülent Ortaçgil diyor ya; sevimli-uslu / sesli-hırslı. Siz hangi kedilerdensiniz? Hangi kediler gibi yaşamak istersiniz?
Gene çok konuştum, bu yüzden tadında bırakayım.
Keyifle kalın, Sizi Çok Seviyorum! 
