Selam🍁
Pavese şöyle diyor; “Geriye dönüp baktığın zaman, özellikle yaşarken dayanılmazmış gibi gelen dönemleri beğeniyorsun en çok.”🍁
Şimdi geriye dönüp baktığımda bir zamanlar beni üzen, kıran ve yoran ne varsa, onlara daha çok tebessüm ettiğimi ve en çok onlara teşekkür borçlu olduğumu görüyorum (Çünkü büyüdükçe risk almayı, canının acımasını çok fazla göze alamıyor insan.) Çocukça kırgınlıklar, o dönem çok cesurca görülüp yapılan hatalar, yanlış insanlara anlam yüklemeler, hep aynı yerde kalma korkusu ve bu yüzden hep uzaklara gitme isteği… Yani aslında hepsi, o dönemlerde bir “kimlik bunalımı, kendini arayış ya da kendini ortaya koyma” çabasıyken, olduğundan farklı anlamlar yüklemişim.
Değişmişim ve böyle böyle büyümüşüm.
Her yaşanmışlık, tıpkı bir soğanın her gün bir katmanını soyar gibi, bir başka yönümü çıkarmış ortaya. Ve en sonunda, esasında ne isem “o” belirmiş aynadaki yansımamda.
Bazen sevimli ve hırslı, sesli-uslu, bazen de saf ya da gururlu bir kız olmuşum. Şimdi gözlerimin kenarında yavaştan belirmeye başlayan o minik çizgilerimle beraber, o kızların her birine şefkatle gülümsüyorum. “Bunu neden böyle yaptın?” diye azarlayıp kızmıyorum onlara. Deneyimleme cesareti gösterdiği için mutlu oluyorum hatta. Çünkü bu biraz da, bir tohumun çatlaması gibi aslında… Büyümesi için bunu yapması gerekiyordu.
Şimdi daha sakin günler geçiriyorum. Hataların, yaralanmaların, gelişlerin, gidişlerin en az ölüm kadar hayatın bir parçası olduğunu düşünüyorum. Geçmişte çok fazla takılı kalmıyorum, önüme bakıyorum. Belirsizliğiyle, kasvetiyle yaşamımı durduran, hayatımda sansürlü bir şekilde var olan şeylerden yollarımı ayırıyorum, buna gerçekten özen gösteriyorum artık. Çünkü elimde sadece bir daha tekrarı olmayacak “şu an” var. Bir de “şu an”ıma göre şekil alacak “yarınlar”…
Başka hiçbir şey yok.
Hepsi bu .
